...

Nie było nawet tak źle jak przypuszczałam. Na stacji byłam sama i zwyczajowo wsłuchałam się w ciszę, co spowodowało, że zaczęłam się nad wszystkim zastanawiać i stwierdzam, że nie potrafię przebywać z kimś w ciszy. Muszę coś mówić, puścić jakiś film lub muzykę. Jeszcze nie spotkałam nikogo z kim potrafiłabym milczeć, nic nie robić- po prostu siedzieć. To samo w pociągu. Żeby się odciąć od ludzi od razu założyłam słuchawki i zaczęłam słuchać Inkubus Sukkubus.
Jako że stacja otoczona jest chaszczami i drzewami, zaczęłam się zastanawiać też nad czymś innym. Zauważyłam bowiem, że to nie zwierząt, a ludzi się boję. Idąc na spacer do lasu, rozglądam się wokół, ale mój wzrok nie wypatruje dzików lub węży (tego zresztą też), lecz czającego się w okolicy zboczeńca, nożownika lub gwałciciela. Moim zdaniem to chore obawiać się przedstawicieli własnego gatunku, jednak najwyraźniej jesteśmy istotami nieskorymi do pokojowej koegzystencji...
W domu mam luzy. Jako że zdałam dzisiaj ostatni egzamin i oddałam indeks, to mogę robić, co chcę: oglądać filmy, pisać opowiadania i rysować bez ciągłych pytań czy się uczę... Tak, wiem. Dalej traktują mnie jak 10-latkę, ale ich "troska" jest uzasadniona, bo straszny ze mnie leń. Oprócz tego udało mi się nie popaść w żadne konflikty... a to już w moim przypadku sukces.
Jeszcze tydzień i czeka mnie przeprowadzka do akademika, a potem koniec laby i nauka. Co ja wygaduje?! Nauka to się zacznie, gdy ogłoszą, że zbliża się sesja, więc trzeba napisać kolokwium ;p Co prawda planowałam chodzić na wszystkie wykłady i w ogóle, ale znając mój słomiany zapał, to znowu nic nie wypali i będę chodzić tylko na ćwiczenia... Szczególnie, że muszę jakoś pogodzić 2 plany zajęć...